Είμαστε απλοί, καθημερινοί
άνθρωποι, που κατοικούμε σε μια μικρή
γωνιά της μεγάλης Αθήνας. Είμαστε
φοιτητές, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι,
άνεργοι.
Είμαστε νέοι, μεσήλικες,
υπερήλικες.
Είμαστε με οικογένεια,
με παιδιά και εγγόνια ή και μόνοι μας.
Μας συνδέει η κοινή
γειτονιά στην πόλη μας.
Μας συνδέει η αγανάκτηση
και ο θυμός από τις συνεχείς πολιτικές,
οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις.
Μας συνδέει η αντίδραση
απέναντι στα άδικα, αντισυνταγματικά
και αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία καταιγιστικά
επιβάλλει η κυβέρνηση εκτελώντας τις
εντολές της τρόικα (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ).
Μας συνδέει η πίστη μας
στην αλληλεγγύη, στην ισότητα, στη
δικαιοσύνη, στην ελευθερία, στη δημοκρατία.
Πιστεύουμε ότι:
Πρέπει να ξεχάσουμε το
εγώ και να πάμε στο εμείς.
Πρέπει να
ξεχάσουμε τις διαφορές μας και ότι
μπορεί να μας χωρίζει
ιδεολογικά.
Είμαστε ελεύθεροι
άνθρωποι και έχουμε, όχι μόνο το δικαίωμα,
αλλά και την υποχρέωση να συμμετέχουμε
όλοι μαζί στον αγώνα που μόλις τώρα
ξεκινάει.
Αυτός ο αγώνας δεν είναι
μάταιος, γιατί μάταιοι είναι μόνο οι
αγώνες που δεν δίνονται.
Αυτός ο αγώνας δίνεται
για να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη, για
να δούμε τα όνειρά μας να πραγματώνονται.
Αυτός ο αγώνας γίνεται
για να ζήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια
μας πιο ευτυχισμένοι σε μια άλλη κοινωνία.
Η κοινωνία αυτή θα δίνει
ίσα δικαιώματα στη στέγαση, στην
απασχόληση, στην υγεία, στην παιδεία,
στον πολιτισμό, στην προσωπική ανάπτυξη
και πρόοδο.
Αυτή η κοινωνία θα
προωθεί την ευημερία, με σεβασμό στην
προστασία του περιβάλλοντος, στην
ιστορία της χώρας, στις τοπικές, εθνικές
και πολιτιστικές παραδόσεις του κάθε
πολίτη Έλληνα ή μετανάστη.
Η συνέλευσή μας είναι
μόνο ένα μικρό κομμάτι της παγκόσμιας
ασπίδας που χρειάζεται να ξεδιπλωθεί
στις δύσκολες μέρες που θα έρθουν,
προκειμένου να προστατευθούν οι άνθρωποι
από τις αχόρταγες αγορές και το Κεφάλαιο.
Είμαστε αυτοί που
προετοιμάζονται και για την επόμενη
μέρα. Στη προσπάθεια που γίνεται για να
καταρρεύσει ο κοινωνικός ιστός όπως
τον ξέρουμε, εμείς είμαστε εδώ για να
αντισταθούμε και να μην το επιτρέψουμε,
στη βάση της αλληλεγγύης και του σεβασμού
στον συνάνθρωπο.
Εμείς, που συμμετέχουμε
σε τούτη τη συνέλευση, είμαστε ένας από
τους θάμνους που κρατά ζωντανή και
σιγοκαίει, μια από τις φλόγες που
απέμεινε, από τη φωτιά που άναψε το
περασμένο καλοκαίρι στη Πλατεία
Συντάγματος, ταυτόχρονα με το κίνημα
των πλατειών σ' ολόκληρο τον κόσμο.
Είναι η ίδια φλόγα που
φωτίζει την ψυχή μας και μας οδηγεί στα
σκοτεινά μονοπάτια της σκληρής
καθημερινότητας, μέχρι να φυσήξει ο
άνεμος της επανάστασης, που θα φουντώσει
ξανά την παγκόσμια πυρκαγιά για την
ελευθερία.
Κουράγιο σε όλους μας,
γιατί μέχρι τότε, έχουμε πολύ δρόμο...
