"για να φκιάξωμεν χωρίον, πρέπει να φύγουμε από το εγώ και να πάμε στο εμείς" - Ιωάννης Μακρυγιάννης

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ Α.Σ.Κ.Ν.Κ. ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΥΣΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ


Η Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Νέου Κόσμου εδώ και έξι μήνες περίπου έχει πάψει να λειτουργεί. Ξεκίνησε ως πείραμα αμεσοδημοκρατικής λειτουργίας αλλά απέτυχε. Η συνεχής διαλυτική συμπεριφορά μικρής μερίδας ατόμων, είχε ως αποτέλεσμα τη σταδιακή αποχώρηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών της συνέλευσης.

Νέοι και νέες οπλισμένοι με τις αρχές της αντιιεραρχίας, της αυτοοργάνωσης, την ανιδιοτέλεια και τον ριζοσπαστισμό, εγκατέλειψαν πρώτοι τη συνέλευση απογοητευμένοι από τις προσωπικές και κακεντρεχείς επιθέσεις. Στη συνέχεια, όσες προσπάθειες κι αν έγιναν από τους εναπομείναντες για να συνεχίσουν την προώθηση και την προάσπιση των στόχων της συνέλευσης, έπεσαν δυστυχώς στο κενό. Το ανταγωνιστικό κλίμα που δημιουργούσαν τα συγκεκριμένα πρόσωπα πυροδοτώντας εντάσεις στη λίστα επικοινωνίας αλλά και στις διαδικασίες, είχαν ως αποτέλεσμα την αποχώρηση και του υπόλοιπου μεγαλύτερου όγκου της συνέλευσης.

Μετά από έξι μήνες και έχοντας κάνει έναν απολογισμό του τι πραγματικά έφταιξε, διαπιστώνουμε ότι: 

1.      δεν ξεπεράστηκε, από ορισμένα μέλη, η ανάγκη για εξουσία, για ιεραρχία και η ανταγωνιστικότητα, κάτι που οδηγούσε σε συνεχείς ίντριγκες και στη διατήρηση ενός κλίματος καχυποψίας.
2.      τα μέλη αυτά δεν στέκονταν αλληλέγγυα προς συναγωνιστές/-στριες της συγκεκριμένης συνέλευσης αλλά και άλλων. Επίσης συχνά χαρακτηρίζονταν από απροθυμία για επικοινωνία και κοινή δράση με άλλες συνελεύσεις.
3.      οι συντεχνιακές συμπεριφορές, ενώ δεν επεδίωξαν ποτέ μια σαφή επιχειρηματολογία, έστρεψαν τη συνέλευση μακριά από τον παλμό των προβλημάτων της κοινωνίας, θέτοντας την ιεράρχηση των θεμάτων προς συζήτηση σε αναντιστοιχία με την κρισιμότητα της εποχής.

Η ουσία είναι ότι δυστυχώς, κάτω από αυτές τις συνθήκες, ήταν αδύνατον να ξεπεράσουμε τις εσωτερικές μας αντιφάσεις και να δημιουργήσουμε ένα συντροφικό κλίμα στη συνέλευση.

Η  Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Νέου Κόσμου είναι αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς και ως εκ τούτου κανένας δεν δικαιούται να την καπηλευτεί. Γι' αυτό το λόγο ενημερώνουμε ότι το blog της συνέλευσης και η λίστα επικοινωνίας της, που πλέον δεν εξυπηρετούν το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκαν, θα παραμείνουν ανενεργά. 

Πρωτοβουλία 16 ατόμων της συνέλευσης.

5 σχόλια:

treno fantasma είπε...

ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΞΕΡΙΖΩΝΟΥΝ ΤΙΣ ΚΕΡΑΙΕΣ, ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ? ΘΑ ΒΑΛΟΥΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΕΣ? ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΕΛΑΤΕ, ΠΕΙΤΕ ΜΑΣ ΟΤΙ ΞΕΡΕΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ...

Δ.Ο. είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Δ.Ο. είπε...

( το σχόλιο αυτό είχε ξαναδημοσιευτεί εδώ τον Ιούλιο )

Τέλος κύκλου για την Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Νέου Κόσμου,
η δυσκολία του να «τελειώνουν» τα πράγματα

Σε ένα κείμενο τους, 16 συναγωνιστές της Ανοιχτής Συνέλευσης Κατοίκων Νέου Κόσμου ( ΑΣΚΝΚ ) κάνουν έναν απολογισμό και ανακοινώνουν το κλείσιμο, τόσο της λίστας αλληλογραφίας όσο και του μπλογκ της συνέλευσης το Μάρτιο που μας πέρασε (http://nkosmos-sineleusi.blogspot.gr/2013/03/blog-post.html ).
Θα ήθελα, με την χρονική απόσταση η οποία επιτρέπει να δούμε πιο ψύχραιμα τα πράγματα ,να καταθέσω μερικούς προβληματισμούς. Ίσως να φαίνεται «εκτός χρόνου». Δεν το νομίζω. Κι αυτό, διότι οι κινηματικές, πολιτικές και κομματικές διαδικασίες είναι πράγματα που τα συναντάμε συνεχώς και όλο και περισσότερο στη ζωή μας ( και ευτυχώς!) και ,επίσης, η «δημοκρατία» κλίνεται πλέον σε όλες τι πτώσεις και αριθμούς και με κάθε ευκαιρία, οπότε χρήσιμο είναι να βγάζουμε συμπεράσματα.
Δύσκολο πράγμα το «κλείσιμο» των κύκλων στα κινηματικά και πολιτικά πράγματα διότι, κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν σχεδόν πάντα:
1. μια υφέρπουσα ανάγκη, μια επιθυμία για το «αιώνιου», για το να «μείνουμε μαζί» ακόμη κι αν δεν υπάρχει αντικείμενο δράσης,
2. ο φόβος ότι το «τέλος κύκλου» θα σπείρει απογοήτευση ή θα εκληφθεί ως αποτυχία. Επόμενα: το να πάρει μια συλλογικότητα την πρωτοβουλία να ονοματίσει και, πολύ περισσότερο, να υλοποιήσει ένα «κλείσιμο κύκλου» είναι από μόνη της μια πράξη θάρρους. Δεν αρκεί όμως μόνον αυτό...
Το κείμενο αναφέρεται σε «αποτυχία».
Τα αίτια της αποτυχίας αποδίδονται στη « συνεχή διαλυτική συμπεριφορά μικρής μερίδας ατόμων » και ακολουθούν αναφορές στο πως αυτή «η μικρή μερίδα ατόμων » επέδρασε στο να απομακρυνθεί ο κόσμος από τη συνέλευση.
Πρώτο ερώτημα: πόσο μικρή ήταν αυτή η «μερίδα ατόμων» ώστε τελικά να επιβάλλει τη διαλυτική της συμπεριφορά σε μια συνέλευση η οποία συγκέντρωνε κάθε βδομάδα μέχρι τις αρχές του 2012 30-40 άτομα; Αν ήταν «μια μερίδα » άνθρωποι, πώς η πλειοψηφία της συνέλευσης δεν μπόρεσε να τους επιβάλλει το σεβασμό, την ευγένεια και τη συντροφικότητα; 16 συνυπογράφοντες και τόσοι άλλοι, που συμμετείχαμε στη συνέλευση, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε αλλάξει αυτό το φαινόμενο; Δεύτερο ερώτημα: αυτή η «μικρή μερίδα ατόμων», είτε ήταν τόσο μεγάλη, που καπέλωσε με τον όγκο της τη συνέλευση, είτε η δύναμη της ιδεολογικής της επιβολής ήταν τόσο ισχυρή, που υπνώτισε ή/ και παρέλυσε την πλειοψηφία της συνέλευσης και τα αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά των υπόλοιπων μελών...
Αντιλήφθηκε κάποιος μια μαζική «μερίδα», η οποία μάλιστα, να είχε τέτοια δύναμη επιρροής και επιβολής; Αν ίσχυε το δεύτερο ερώτημα, τότε θα πρέπει να αναλογιστούμε όλοι μας γιατί «αφεθήκαμε» να μας διαλύσει μια μειοψηφία...
Αλλά ούτε αυτή η δεύτερη υπόθεση εργασίας ισχύει.
Οι λόγοι που η ΑΣΚΝΚ έπαψε να έχει λόγο ύπαρξης είναι κινηματικοί και πολιτικοί ( με την ευρεία έννοια του όρου «πολιτικοί» ).


Δημήτρης Οικονομίδης

Δ.Ο. είπε...

Μετά την εξαιρετική δουλειά και κινητοποίηση, που έκανε η ΑΣΚΝΚ ενάντια στο χαράτσι της ΔΕΗ το φθινόπωρο-τέλη του 2011 και την αλληλεγγύη με συλλογή τροφίμων στους απεργούς της Ελ. Χαλυβουργίας, αρχίζει μία φάση αμηχανίας και έλλειψης αντικειμένου δράσης. Το κίνημα κατά των χαρατσιών έχει δώσει ότι μπορούσε να δώσει, δεν υπήρξε κάποια άλλη μορφή συνέχισής του. Αρκετές λ.σ., όπως αυτή του Νέου Κόσμου, βρέθηκαν μπροστά σε ένα «κενό» αντικειμένου δράσης. Ταυτόχρονα, στο γενικότερο κινηματικό και πολιτικό επίπεδο είχαν περάσει 2 χρόνια έντονων, μαζικών, μαχητικών και πρωτότυπων αγώνων. Αγώνες, οι οποίοι κινητοποίησαν και ενέταξαν στο κίνημα κόσμο ο οποίος δεν είχε μέχρι τότε συμμέτοχη σε κινηματικές και πολιτικές διαδικασίες και οι οποίοι οδήγησαν δύο κυβερνήσεις σε παραίτηση ( ΓΑΠ , Παπαδήμου ) αλλά, ταυτόχρονα, χωρίς να υπάρξει μια νίκη στο επίπεδο των μέτρων ( ανάσχεση, ακύρωση τους ). Ανέβλυζε η ανάγκη μιας λύσης, μιας νίκης, στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Ταυτόχρονα άρχιζε να διαφαίνεται μια κόπωση στο κινηματικό επίπεδο αλλά και μια απογοήτευση λόγω του ότι δεν υπήρξε μια σαφής νίκη έστω και σε ένα επιμέρους τομέα. Αυτό εξηγεί το ότι ο κόσμος «κατηύθυνε», «επένδυσε» όλη αυτήν την αγωνιστική «ενέργεια» και την προσμονή πολιτικής λύσης στις εκλογές του 2012 ,με το γνωστό αποτέλεσμα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ ( ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς μαζί του ή όχι ). Αυτή η κατάσταση στο γενικότερο επίπεδο συνέβαλλε, νομίζω, στο να μπουν σε κατάσταση αναμονής τα κινήματα – καλώς ή κακώς, αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Σίγουρα τα κινήματα δεν έχουν κάποιο αυτόματο πιλότο για να ξαναπαίρνουν μπρος. Από την άλλη, κατά τη γνώμη μου, ο ΣΥΡΙΖΑ στην προεκλογική περίοδο του 2012, δεν έριξε το αναγκαίο βάρος στη συνέχισή τους, ανεξάρτητα και παράλληλα με την εκλογική δράση. Όχι ότι αν γινόταν αυτό, δηλαδή αν ο ΣΥΡΙΖΑ έριχνε βάρος και στα κινήματα, αυτόματα θα τα κρατούσε στην ίδια άνθιση ( δεν υπάρχει αυτοματισμός όπως ανέφερα ) αλλά θα συνέβαλε με αυτόν τον τρόπο στο να κρατηθεί ζωντανό το κόκκινο νήμα τους, πράγμα το οποίο θα αποδεικνυόταν χρήσιμο και μετά την εκλογική μάχη. Ένα κόκκινο νήμα χρήσιμο πρώτα απ’ όλα για το κίνημα αλλά, σε τελευταία ανάλυση, και για τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να μπορέσει αναλάβει μέχρι τέλους – και με όλες τις συνέπειες – το ρόλο «εμπροσθοφυλακής», που του ανατέθηκε.
Αλλά ας επιστρέψουμε στην ΑΣΚΝΚ...
Σίγουρα, λοιπόν, μετά το κίνημα ενάντια στα χαράτσια της ΔΕΗ, όπου η λ.σ. γνώρισε τη μεγάλη της άνθιση και μαζικότητα, υπήρξε κάμψη.
Η εκτίμησή μου είναι ότι , μαζί με τους γενικότερους λόγους, τους οποίους προσπάθησα να περιγράψω παραπάνω, υπήρχαν και «τοπικοί» λόγοι. Αλλά όχι αυτοί που αναφέρουν οι συναγωνιστές.

Δ.Ο.

Δ.Ο. είπε...

Η ΑΣΚΝΚ δεν κατάφερε να ανοίξει νέες δράσεις, εξίσου γειωμένες με την κινητοποίηση ενάντια στο χαράτσι. Πχ να άνοιγε τον κύκλο της «αλληλεγγύης». Είχαν συζητηθεί τέτοιες ιδέες. Όπως επίσης ιδέες για εναλλακτικές μορφές οικονομικής δραστηριότητας. Όμως, από τη μία η λσ άρχισε να γίνεται αντιπαραγωγική με το να καταναλώνει, υπερβολικά κατά τη γνώμη μου, χρόνο και ενέργεια σε συζητήσεις και ψηφίσματα- αναγκαία μεν, αλλά δεν άγγιζαν την καθημερινότητα του κόσμου. Από την άλλη, έγινε, ειδικά, από την άνοιξη του 2012 και μετά, μια ομάδα «στενής » - και «στεγνής» - πολιτικής συζήτησης μεταξύ αριστερών και αναρχικών ,ήδη πεισμένων, ξεκόβοντας από τους .. «κοινούς θνητούς». Ήδη, οι συνελεύσεις της ΑΣΚΝΚ στην εποχή του χαρατσιού, είχαν υπερβολική «πολιτικοποίηση»( κομματικοποίηση θα το λέγαμε σε παλιότερες εποχές ). Από τον αντικαπιταλισμό, που έπαιρνε και έδινε, μέχρι την «απλή» αλλά όχι ασήμαντη προσφώνηση «σύντροφε». Πόσο χώρο είχαν σε μια τέτοια διαδικασία άνθρωποι, οι οποίοι ήθελαν να σηκωθούν από τον καναπέ για τα άμεσα, τα καθημερινά και την ανατροπή των Μνημονίων. Αν ήθελαν κάτι παραπάνω, θα πήγαιναν, εξάλλου, στις οργανώσεις της Αριστεράς ή του αναρχικού χώρου...
Όμως το «πνεύμα» των λ.σ. και του κινήματος των πλατειών παρέμενε, όπως επίσης παρέμενε και η αναγκαιότητα να συνεχιστεί μια τέτοιου τύπου δράση. Νομίζω πως η Λέσχη Αλληλεγγύης Νέου Κόσμου «παρέλαβε» τη σκυτάλη αυτού του πνεύματος. Και η καλλίτερη ένδειξη είναι ότι κόσμος που συμμετέχει σε αυτήν είναι, και ευτυχώς, όλο και περισσότερο «εκτός ΣΥΡΙΖΑ ». Το αν θα ψηφίσει ή αν θα συμμετάσχει στο ΣΥΡΙΖΑ κάποια στιγμή, δεν είναι «προαπαιτούμενο» για τους συριζαίους, που συμμετέχουμε στη Λέσχη. Και αν συμβεί οι αλληλέγγυοι της Λέσχης, να έρθουν κοντά ή μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι « παράπλευρο αποτέλεσμα».
Επόμενα, μπορεί ως ένα βαθμό να έχει βάση το ερώτημα:« γιατί απέτυχε η λ.σ. » αλλά ταυτόχρονα και δεν ... ισχύει! Κάτι από τη λογική τής ΑΣΚΝΚ πέρασε στη Λέσχη. Όπως η λ.σ. είχε κληρονομήσει το «πνεύμα» του Συντάγματος αλλά και της Συνέλευσης Λόφου Λαμπράκη του 2010, της επιτροπής κατοίκων ενάντια στην κεραία της Τερπάνδρου... υπάρχει λοιπόν ένα κόκκινο νήμα...!
Τελευταίο σημείο αλλά όχι ήσσονος σημασίας:
ο τρόπος με τον οποίο έγινε το «κλείσιμο», τόσο της λίστας αλληλογραφίας όσο και του μπλογκ, δεν έχει καμία σχέση με δημοκρατικές πρακτικές. Η ιδέα ότι έπρεπε να κλείσει αυτός ο κύκλος δεν τέθηκε σε διαβούλευση, ούτε στη λίστα, ούτε σε μια συνέλευση, ώστε όλοι μαζί να συζητήσουμε και να συναποφασίσουμε. Δυστυχώς , οι συναγωνιστές που αποφάσισαν ... «πρωτοβουλιακά » και «συλλογικά» το κλείσιμο έρχονται σε καταφανή αντίθεση με τις επαναλαμβανόμενες φράσεις τους περί συλλογικότητας και δημοκρατίας. Η ανωνυμία, επίσης, («πρωτοβουλία 16 ατόμων» ) δεν αποτελεί στοιχείο δημοκρατικότητας. Το να δηλώνει κάποιος το όνομά του μπροστά στους συναγωνιστές του είναι το μίνιμουμ της δημοκρατίας και του σεβασμού και της ευγένειας, με την πιο ανθρώπινη και ευρεία έννοια του σεβασμού και της ευγένειας.
Παρόλα αυτά η κοινή εμπειρία έχει αφήσει σπόρους και ο αγώνας συνεχίζεται...

Δ.Ο.